ŚRODA – 21 X
OTO JA, SIOSTRA/BRAT ZAKONNY, POŚLIJ MNIE
Komentarz na wejście

„Cóż stałoby się ze światem, gdyby nie było w nim zakonników?” – pyta papież Jan Paweł II w adhortacji Vita consecrata, i dodaje: „Życie konsekrowane ma wielkie znaczenie. Wyraża nieograniczoną bezinteresowność i miłość w świecie zagrożonym przez zalew spraw nieważnych i przemijających” (VC 104). Siostry i bracia zakonni są szczególnymi prorokami – ukazują dzień po dniu swoim kruchym, ale przemienianym łaską życiem samego Chrystusa.

Modlitwa wiernych

Wdzięczni za dar życia konsekrowanego dla Kościoła, prośmy dobrego Boga.
– Módlmy się za papieża Franciszka i biskupów, by zawsze mogli liczyć na modlitwę i współpracę z osobami życia konsekrowanego.
– Módlmy się za siostry i braci zakonnych i instytutów życia konsekrowanego, by wierni Ewangelii i charyzmatom ich wspólnot, z radością naśladowali Jezusa Chrystusa i objawiali Go światu przez modlitwę i apostolstwo.
– Módlmy się za rodziny, w których wzrastają nowe powołania zakonne, kapłańskie i misyjne, by budowały więzi rodzinne na Chrystusie i wychowywały do hojności, dzielenia, poświęcenia i współodczuwania.
– Módlmy się za młodych rozeznających powołanie i szukających sensu życia, by przemawiało do nich życie osób poświęconych Bogu, jaśniejące radością i pięknem życia Ewangelią.
– Módlmy się za te siostry i braci zakonnych oraz naszych bliskich, którzy zmagają się z cierpieniem, by otoczeni serdeczną troską wspólnot i bliskich ofiarowali cierpienia wraz z ofiarą Chrystusa za zbawienie świata.
– Módlmy się za nas, byśmy realizowali drogę naszego osobistego powołania w zjednoczeniu z Chrystusem i byli wsparciem dla tych, do których jesteśmy posłani.
Razem dziękujemy Ojcu, który nas powołał do pójścia za Jezusem w posłuszeństwie Jego Ewangelii i w służbie Kościołowi oraz wlał w nasze serca Ducha Świętego.

Rozważania różańcowe (tajemnice chwalebne)

Maryja, która doskonale wypełniła wolę Ojca, jest przewodniczką dla każdej siostry. Niech pomaga nam, abyśmy również w pokorze i posłuszeństwie wypełniali powierzoną nam misję.
1. Zmartwychwstanie Pana Jezusa
Dziękuję Tobie, żeś mnie wysłuchał i stałeś się moim Zbawcą.
Kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym.
Stało się to przez Pana i cudem jest w naszych oczach (Ps 118,21-23).
Oto ja, poślij mnie… wszędzie tam, gdzie śmierć gasi nadzieję, gdzie smutek zabija radość, gdzie wątpliwości paraliżują działanie.
2. Wniebowstąpienie Pana Jezusa
Wznoszę swe oczy ku górom: Skądże nadejdzie mi pomoc?
Pomoc mi przyjdzie od Pana, co stworzył niebo i ziemię.
Pan cię strzeże, Pan twoim cieniem (…).
Pan będzie strzegł twego wyjścia i przyjścia
teraz i po wszystkie czasy (Ps 121,1-2.5.8).
Oto ja, poślij mnie… w Twoje Imię, z Twoją łaską, z Twoim Słowem, w mocy Eucharystii.
3. Zesłanie Ducha Świętego
Oto przychodzę; w zwoju księgi o mnie napisano:
Jest moją radością, mój Boże, czynić Twoją wolę (…).
Sprawiedliwości Twojej nie kryłem w głębi serca.
Nie taiłem Twej łaski ani Twej wierności
przed wielkim zgromadzeniem (Ps 40,8-9a.11).
Oto ja, poślij mnie…w Twoim Duchu, który jest „pokojem w niepokoju, ufnością w zniechęceniu, radością w smutku, młodością w starości, odwagą w próbie”.
4. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny
Uradowałem się, gdy mi powiedziano:
«Pójdziemy do domu Pańskiego!»
Już stoją nasze nogi w twych bramach, o Jeruzalem (…)
Tam wstępują pokolenia, (…) aby wielbić imię Pańskie (Ps 122,1-2.4).
Oto ja, poślij mnie… pod opieką Maryi, która sprawy Boże zachowywała w sercu, która cała była w misji Syna, która jest Matką Kościoła.
5. Ukoronowanie Maryi na Królową nieba i ziemi
Będę Cię sławił, Panie, z całego mego serca,
będę śpiewał Ci wobec aniołów.
Oddam Ci pokłon ku Twemu świętemu przybytkowi.
I będę dziękował Twemu imieniu za łaskę Twoją i wierność,
bo wywyższyłeś ponad wszystko Twoje imię i obietnicę (Ps 138,1-3).
Oto ja, poślij mnie… bo powołałeś mnie, i nie zostawiasz mnie samego, bo pragniesz, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni.

Czytanka różańcowa

Kim są dla nas osoby konsekrowane? Nie szukamy w nich świetnie wykształconych i kompetentnych specjalistów (choć zwykle takimi są), menagerów czy coachów. Chcemy w nich widzieć nasze siostry i naszych braci w Chrystusie, którzy mają dla Boga i dla nas czas i przypominają światu prawdę: „Bóg jest. Bóg wystarcza, reszta przemija” (Papież Franciszek). Chcemy z nimi kontemplować Boga, powierzać im nasze intencje, a w ich domach doświadczać gościnności Betanii i zakosztować wspólnoty, która pozwala na życie w relacjach prawdziwie braterskich i siostrzanych. Papież Franciszek o życiu konsekrowanym mówi, że to „żywe spotkanie z Panem. To powołanie do niezwykłych niespodzianek Ducha i wizja tego, co warto wziąć w ramiona, by mieć radość, czyli samego Jezusa”. A w adhortacji Vita consecrata Jan Paweł II przypomina, że „na mocy oddania się Bogu” osoby konsekrowane „powinny czuć się włączone w szczególną współpracę z działalnością misyjną Kościoła” (VC 77).
To wolność od posiadania, czystość serca i właściwy stosunek do autorytetu Słowa czyni z zakonnic i zakonników „ludzi Boga”, gotowych do hojnej odpowiedzi „Oto jestem”.
To autentycznie przeżywana radość czyni z nich wiarygodnych pielgrzymów ścieżek ewangelicznych i ludzi zdecydowanych na dokonywanie radykalnych wyborów. Objawiają plan Ojca, kontynuują misję Syna i ogłaszają wspaniałe dzieła Ducha Bożego, gotowi iść na krańce ziemi, by ukazywać słowem i gestami pełnymi miłosierdzia, że każdy człowiek jest cenny i kochany przez Boga.
W Roku Życia Konsekrowanego papież Franciszek prosił osoby zakonne, by „nie zamykały się w sobie, nie były więźniami swoich problemów”. Zapewniał, że rozwiążą się one wtedy, gdy wyjdą „na zewnątrz”, by pomagać innym w rozwiązywaniu ich problemów i głosić Dobrą Nowinę. Chciejmy dziś dziękować dobremu Bogu za tyle kobiet i mężczyzn, którzy dali się poprowadzić Duchowi Świętemu i przez wieki współpracowali z łaską w powoływaniu instytutów i zgromadzeń, które służą człowiekowi i pełnią misję w świecie.
Powierzajmy w serdecznej modlitwie siostry i braci dobrze nam znanych, jak i tych, których dotąd nie spotkaliśmy. Prośmy również o właściwe rozumienie powołania zakonnego w naszych rodzinach i środowiskach, by mogły w nich wzrastać przyszłe siostry i bracia zakonni, gotowi pójść za Chrystusem wszędzie tam, gdzie ich pośle.

S. Katarzyna Murawska FMM, PDM, Warszawa