Maj

Módlmy się, aby diakoni, wierni służbie Słowa i ubogim, byli ożywiającym znakiem dla całego Kościoła.

Diakonat w dobie COVID-19

Przełom kwietnia i maja jest w polskich diecezjach okresem święceń diakonatu. W parafiach pojawiają się księża ubrani, zamiast w ornat, to w dalmatykę, a stuła opiera się na jednym tylko ramieniu. Diakonatu to raczej „stopień służby” niż święceń. Obowiązek służby od samego początku wymógł na pierwotnym Kościele ustanowienie diakonów.

Coraz częściej zobaczymy ich teraz na Mszach online jak służą przy ołtarzu. Lecz ich służba, to nie tylko liturgia. Już w pierwszych wiekach Kościoła funkcja ta okazała się niezmiernie pomocna. W czasach apostolskich Tradycja wskazuje na siedmiu mężów wybranych i ustanowionych, aby sami apostołowie mogli bez przeszkód oddawać się „modlitwie i posłudze słowa” (Dz 6,1n). Służby diakonów nie należy jednak rozumieć w znaczeniu posługi niższej kategorii. Kościół uznał, że troska o doczesne potrzeby braci i sióstr należy do jego istotnych zadań i nie jest żadnym marginesem działalności Wspólnoty. Na wybranych nałożono więc ręce.

W wielu miejscach misyjnych ich praca jest niezastąpiona. Od samego początku diakoni nie tylko posługiwali ubogim, nauczali i przewodniczyli wspólnotom. Do nich należy asystowanie biskupowi i prezbiterom przy celebracji Eucharystii, głoszenie Ewangelii, prowadzenie pogrzebu i poświęcanie się różnym posługom miłości (KK 29). Na wielu placówkach misyjnych organizują życie religijne, formację i umacniają wiernych w ich codziennych życiowych problemach.

Pamiętajmy aby modlić się za nich szczególnie teraz, gdy ich służba wobec nowego zagrożenia epidemiologicznego stała się dużo trudniejsza.

DMDWP