Lipiec

Aby kapłani, którzy doświadczają zmęczenia i samotności w swojej pracy duszpasterskiej, znaleźli pomoc i pocieszenie w przyjaźni Pana i swoich braci.

 

SIŁA W CHRYSTUSIE

„Kapłan jest monstrancją, jego rolą jest pokazywać Jezusa; musi sam zniknąć i ukazać Jezusa. Starać się pozostawić dobre wspomnienie w duszy każdego z tych, którzy do niego przychodzą. Stać się wszystkim dla wszystkich. Śmiać się z tymi, którzy się śmieją, płakać z tymi, którzy płaczą, aby wszystkich przyprowadzić do Jezusa” – w tych słowach bł. Karola de Foucauld, wielkiego misjonarza Afryki północnej, dostrzegamy rolę kapłana, wynikającą z jego synowskiej relacji z Bogiem. Tylko serce pokorne i przepełnione Bogiem jest w stanie się umniejszać, aby w pełniejszy sposób ukazać Chrystusa, który jest jedynym i wiecznym Kapłanem. Wszelkie braki i przypadłości charakteru kapłana są przewidziane w planach Boga. W papieskiej intencji ewangelizacyjnej na lipiec dotykamy subtelnego i trudnego problemu wypalenia się kapłana, tzn. takiej formy trudności duchowej i fizycznej, w której kapłan stracił sprzed oczu swojego Mistrza – Jezusa i potrzebuje prowadzenia.

MOC WIARY

Św. Ambroży udziela nauki: „Nie patrz na osobiste przymioty kapłanów, lecz na ich zadanie”. Kapłan jest tym, który bierze w dłonie ciało Chrystusa. Dlatego nawet najbardziej pogubiony i poraniony ksiądz ma możliwość skorzystania z tej leczącej wszelkie rany mocy Boga. Potrzebna jest wiara, że Pan jego rany uzdrowi i zakryje miłosierdziem. W ten sposób nasz Pan dotyka najbardziej osamotnionych, zmęczonych i poranionych, aby przywrócić im sens życia i radość z pełnionych zadań.

Módlmy się więc, aby kapłani, którzy doświadczają zmęczenia i samotności w swojej pracy duszpasterskiej, znaleźli pomoc i pocieszenie w przyjaźni Pana i swoich braci.

Ks. Maciej Będziński, sekretarz krajowy PDRW